 |
Ερωτ: «...γιατί ξηλώσατε τα κόκκινα?»
Απάντ: «γιατί δεν είχα πιεί καφέ»!!! |
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,
Το τελευταίο διάστημα διανύουμε, για μια ακόμα φορά, το «φαινόμενο» των «αναφορών». Σ’ αυτό λοιπόν θέλω να επεκταθώ παρακάτω.
Κατά διαστήματα, όπως όλοι ξέρουμε, εκεί που εργαζόμαστε αμέριμνοι, μας «χτυπάει» το λεγόμενο «τσουνάμι αναφορών».....Άλλες αναφορές είναι σοβα-ρές, άλλες λιγότερο σοβαρές (από άποψη περιστατικών), άλλες είναι αμελητέες και άλλες είναι πολύ σοβαρές (μιλάμε πάντα για τις κλήσεις σε απολογία). Όμως, ουσιαστική σημασία δεν έχει τι κλήσεις παραλαμβάνουμε, αλλά πώς απαντάμε σε αυτές. Πολλές φορές δίνουμε μια απερίσκεπτη απάντηση, μετα-τρέποντας, με την απάντησή μας, την κλήση σε σοβαρή! Και ακόμα χειρότερα, δίνοντας μια αστεία απάντηση, σε μια σοβαρή κλήση, δίνουμε το «πράσινο φως» να μας επιβληθούν μεγάλες πειθαρχικές ποινές (δηλ. βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας).
Κατ' αρχήν, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο εκνευριστική ή άδικη και να είναι μια κλήση, εμείς θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν πολύ σοβαρή και η απάντηση μας να είναι ανάλογη. Η κλήση σε απολογία αποτελεί μέρος του πειθαρχικού δικαίου της επιχείρησης και νομικά αποτελεί συμβατική μας υποχρέωση να την απαντάμε με την δέουσα σοβαρότητα. Αν π.χ. η κλήση λέει: «...γιατί ξηλώσατε τα κόκκινα?», μια απάντηση του τύπου «γιατί δεν είχα πιεί καφέ», καταλαβαίνουμε όλοι πως αυτόματα ανοίγει την πόρτα για να λάβουμε μια μεγάλη πειθαρχική ποινή. Στην περίπτωση που η κλήση είναι βάσιμη και σοβαρή πρέπει η απάντηση μας να είναι συγκεκριμένη και σοβαρή και πριν την παραδώσουμε να έχουμε πάρει και μια δεύτερη γνώμη από το Σωματείο μας ή τέλος πάντων από κάποιον συνάδελφο που εμπιστευόμαστε την γνώση και την εμπειρία του.
Είναι κατανοητό ότι πολλοί από εμάς έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στους περισσότερους συνδικαλιστές, όμως δεν πρέπει να συγχέουμε τα προβλήματα και τις διαφωνίες που έχουμε, με τον θεσμικό ρόλο των προσώπων που μας εκπροσωπούν. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Το ότι εγώ μπορεί να διαφωνώ με την στρατηγική του τάδε συνδικαλιστή, αυτό δεν με εμποδίζει να ζητήσω την γνώμη του για μια απάντηση σε μια κλήση.
Για να μην ξεφύγουμε, λοιπόν, από το θέμα μας τα δύο βασικά στοιχεία που πρέπει να έχουμε μέσα στο μυαλό μας είναι: Α) Ότι πριν απαντήσουμε θα πρέπει να έρθουμε σε επικοινωνία με τον συνάδελφο που συνεργαζόμασταν την στιγμή του λάθους, ώστε η απάντηση μας να είναι κοινή (και να μην εκτεθεί κανείς μας παραπάνω), Β) Να πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη από κάποιον που εμπιστευόμαστε και Γ) Οι απαντήσεις μας να είναι συνοπτικές και συγκεκριμένες, γιατί ως γνωστών τα μεγάλα κείμενα κουράζουν και μπερδεύουν...
Το παραπάνω κείμενο πήρα την απόφαση να το γράψω γιατί μου ζητήθηκε, από συναδέλφους και συνδικαλιστές, να φτιάξω έναν «Οδηγό αναφορών». Ε-πειδή όμως δεν νομίζω ότι είμαι αρμόδια για κάτι τέτοιο, αποφάσισα να γράψω απλές συμβουλές και να δώσω το έναυσμα στους εκλεγμένους συνάδελφούς μου να ασχοληθούν πιο ενεργά με τέτοιου είδους προβλήματα.
Τέλος πιστεύω ότι όλοι θα θέλαμε να έχουμε στην κατοχή μας τον εσωτερικό κανονισμό στον οποίο βασίζεται η εταιρία και στέλνει τις κλήσεις, ώστε και εμείς να μπορούμε να απαντήσουμε όσο πιο ορθά γίνεται στις κλήσεις αυτές. Τις επόμενες ημέρες στη σελίδα athensregencyemployees.blospot.com θ’ αναρτήσουμε ολόκληρο το κείμενο του εσωτερικού κανονισμού εργασίας, προκειμένου να λάβουν γνώση όλοι οι συνάδελφοι.
…...και αφού, όπως είπαμε τα μεγάλα κείμενα κουράζουν κάπου εδώ θα σας αφήσω....
στο επανειδήν…
Βαλεντίνα Δεληγιάννη
